Δημήτρης Μητροπάνος Dimitris mitropanos Πεθαμένες καλησπέρες Pethamenes Kalisperes

Με τραγούδια λυπημένα
ανταμώναμε τα βράδια
και με χάδια κουρασμένα
απ' της μέρας τα σημάδια
Τα τσιγάρα μοιρασμένα
η κιθάρα δανεική
όνειρα μπογιατισμένα
σε μι' ασπρόμαυρη ζωή
Τώρα πάψαν τα τραγούδια
ξέβαψαν τα χρώματα
δρόμοι και παλιές πλατείες
άλλαξαν ονόματα

Κι άμα δω κανένα φίλο
τρέμω μη με θυμηθεί
πεθαμένες καλησπέρες
δε γουστάρω να μου πει

Μού 'χες πει πως όλα αλλάζουν,
τρομαγμένα και βουβά
κι ό,τι πιότερο αγαπάμε
μας πληγώνει πιο βαθιά
Μού 'χες πει πως όλα αλλάζουν
φτάνει μόνο μια αφορμή
μα τα δυό σου μάτια μοιάζουν
φάροι σ' άγονη γραμμή

Κι άμα δω κανένα φίλο
τρέμω μη με θυμηθεί
πεθαμένες καλησπέρες
δε γουστάρω να μου πει
Κι άμα δω κανένα φίλο
τρέμω μη με θυμηθεί
πεθαμένες καλησπέρες
δε γουστάρω να μου πει
Com a canção triste
Passas as noites
E com caricia cansada
Em dias a marca
O cigarro partilha
a cítara empresta
Sonhos pintados
Em uma vida em branco e preto,
Agora parou a musica,
passaram as cores
ruas e velhas praças
mudam os nomes

E entretanto não vejo nenhum amigo
Temo que me esqueçam
Morrer na tarde
Não gostam que me digam,

Eu tive que tudo mudar
Assusta e cala
E bebe amor
Nos ferimos muito fundo
Me fez que tudo mudado
chegam só um pretexto
Mas dois olhos parecem
faróis de sua agonia escrita

E entretanto não vejo nenhum amigo
Temo que me esqueçam
Morto na tarde
não gosto que me digam
E entretanto não vejo nenhum amigo
Temo não me esqueçam
Morto na tarde
não gosto que me digam.