Bem vindo Καλωρόσιμα

Καλος ήλθατε στο νέο βλογ για τηω ελληνιή μούσική, στίχοι στα ελληνικά γλωσσα και στα πορτογαλικά γλωσσα για όσους θέλουν να μάθουν την ελληνκή τραγούδια.

Bem vindo ao novo blog sobre a música grega. A Grécia possui uma das mais ricas produções musicais do mundo, com todos os gêneros culturais, do tradicional aos ritmos modernos com um toque que faz uma ponte entre oriente e ocidente.
e-mail: funchalmarco@hotmail.com

domingo, 24 de janeiro de 2016

Αποστολία Ζωή -Καλημέρα να μου λες



Είχα πει ποτέ ξανά
δεν αξίζει τελικά
να ψάχνω τη μεγάλη αγάπη
Είχα ορκιστεί ποτέ ξανά
μα μέσα μου έλεγα κρυφά
η ζωή πως μου χρωστάει κάτι

Θυμάμαι ακούω μια φωνή
γυρνάω και βρίσκεσαι εσύ μπροστά μου
ήδη είχε γίνει η ζημιά
δεν διορθώνεται η καρδιά
και ούτε θέλω την παλιά μου

Κανείς στον κόσμο δεν σου μοιάζει
πρώτη μου φορά που αγαπώ
Σ' αγαπώ κι αυτό πια δεν αλλάζει
Καλημέρα να μου λες
κι εγώ να ανεβαίνω στο Θεό
Ήταν γραφτό στην αγκαλιά σου να βρεθώ

Είχα πει ποτέ ξανά
δεν θα βγάλει πουθενά
κάθε βήμα μια καινούρια μάχη
Είχα ορκιστεί ποτέ ξανά
Δεν έχει νόημα τελικά
να γεμίζεις μια ψυχή με λάθη
Eu nunca diria novamente
não vale a pena finalmente
procurando um grande amor
Eu tinha jurado nunca mais
mas dentro de mim eu digo secretamente
que a vida me deve alguma coisa

Lembro-me de ouvir uma voz
giro e você está na minha frente
Eles já tinham feito o dano
o coração não está corrigido
e eu não quero que o meu velho

Ninguém no mundo como você
Meu primeiro amor
Eu te amo e isso fica que não muda mais
Bom dia você me diz
Eu posso ir até Deus
Foi concebido em seus braços

Eu nunca diria novamente
não vai puxar qualquer lugar
cada passo uma nova batalha
Eu tinha jurado nunca mais
Não faz sentido, eventualmente,
Cobrindo a alma com erros

Νατάσσα Μποφίλιου - Το όνομά μου




Νατάσσα Μποφίλιου - Το όνομά μου




Και τώρα πρέπει να βρω δυο λόγια να σου πω.
Τις βρήκα έτοιμες τις λέξεις. Δεν έφτιαξα καμμία μόνη μου.
Αυτό είναι άδικο για σένα.
Θέλω να βρω κάτι που να είναι μόνο για σένα.
Να μην χωράνε μέσα τόσοι και τόσοι.
Δεν ήσουνα σαν τόσους και τόσους.
Δεν θέλω να σε ντύσω με φορεμένα ρούχα. Φθαρμένους αγκώνες και γόνατα, θα΄ναι σαν να σε ντύνω με λυγίσματα, σαν να προδίδω πως εγώ τουλάχιστον σε είχα δει να κλαις.
Γιατί να τους το πω; Θα καίγονται να μάθουν πως ήσουν ίδιος με κείνους, πως δεν ήσουν δα και κάτι διαφορετικό.
Δεν θα τους αφήσω να σε θυμούνται στα μέτρα τους. Αν δεν πονάνε κάθε φορά, αν δεν τους σκοτώνει που δεν σε έζησαν, που δεν ήταν εκείνοι αυτό που ήμουν εγώ για σένα, που δεν θα γίνουν ποτέ αυτό που ήσουν εσύ για μένα, ας μην σε θυμούνται καθόλου.
Στον δρόμο, φεύγοντας, σταύρωσα με δύο παιδιά. Το ένα σου έμοιαζε, σε εκείνη την φωτογραφία με τους γονείς σου σε μία θάλασσα που δεν θυμόσουν.
Και με ρώτησαν: “τι τον είχες;”
Ρώτησαν εμένα τι σε είχα!
Τους είπα πως ήσουν το όνομά μου.
ήσουν το όνομά μου.
Τους είπα πως ήσουν το όνομά μου.
ήσουν το όνομά μου.
Από δω και πέρα πια, μπορούν να με φωνάζουν όπως θέλουν


E agora eu tenho que encontrar uma palavra a dizer.
Eu encontrei palavras prontas. Não fiz nenhuma para mim mesma.
Isto é injusto com você.
Eu quero encontrar algo que é apenas para você.
Não se encaixam através de tantos.
Você não era assim e assim.
Eu não quero vestir roupas usadas. Cotovelos e joelhos desgastados, como se no vestido morte com torções, como guincho que eu pelo menos tinha visto você chorar.

Por que eu deveria dizer a eles? Você vai queimar para aprender que você era com o próprio dos que não eram nada diferentes.
Eu não vou deixá-los para lembrar seus passos. Se você não se machucar cada vez, a menos que você não mata vivia, que não era o que me era para você, que nunca vai ser o que era você, para mim, não me lembro de você em tudo.

No caminho, deixando, crucificação com dois filhos. Seu uma olhou para a fotografia com seus pais em um mar que não se lembra.

E ele me perguntou: "O que você teve?"
Eles me perguntaram o que eu tinha !

Eu disse a eles que você era meu nome.
você era meu nome.
Eu disse a eles que você era meu nome.
você era meu nome.

A partir de agora mais, eles choram para mim como eles querem



Νατάσα Μποφίλιου- Το μέτρημα




Το μέτρημα
 
Στίχοι:   Γεράσιμος Ευαγγελάτος
Μουσική:   Θέμης Καραμουρατίδης
1. Νατάσα Μποφίλιου

Τους ανθρώπους της ζωής μου
κάθισα να τους μετρήσω
τους παρόντες, τους απόντες
κάνα δυο περαστικούς.
Όσους ήρθαν για να μείνουν
όσους έφυγαν πριν γίνουν,
τους κοινόχρηστους, τους ξένους,
τους πολύ προσωπικούς.

Και μου βγαίνουν πάντα λίγοι
ή μου βγαίνουνε πολλοί
κι είναι η μοναξιά που επείγει
ό,τι με μελαγχολεί.
Και μου βγαίνουν πάντα λίγοι
ή μου βγαίνουνε πολλοί
σ’ ένα μέτρημα που ανοίγει
την παλιά μου την πληγή.

Τους ανθρώπους της ζωής μου
θα `θελα να τους κρατήσω...
Τα αγρίμια, τους αγγέλους
και τους πιο κανονικούς.
Όσους άφησαν σημάδι
όσους πήρε το σκοτάδι,
τους εκείνους, τους τυχαίους
τους πολύ προσωπικούς.

Και μου βγαίνουν πάντα λίγοι
ή μου βγαίνουνε πολλοί
κι είναι η μοναξιά που επείγει
ό,τι με μελαγχολεί.
Και μου βγαίνουν πάντα λίγοι
ή μου βγαίνουνε πολλοί
σ’ ένα μέτρημα που ανοίγει
την παλιά μου την πληγή.

Άνθρωποι μόνοι που άφησαν σκόνη
φιλίες και αγάπες που πήραν οι δρόμοι
κλεμμένοι, κρυμμένοι, κρυφά δανεισμένοι
τυχαίοι, γενναίοι, δειλοί, φοβισμένοι
δικοί μου και ξένοι, λαμπροί και θλιμμένοι
σε σχέσεις, σε σπίτια καλά κλειδωμένοι.
Χαρούμενοι, άσχετοι, συνεπιβάτες
Μποέμ καλλιτέχνες, παιδιά με γραβάτες.
Εχθροί μου και φίλοι, μικροί και μεγάλοι
που δίνουν με μέτρο, που κάνουν σπατάλη.
Αγάπες που έμοιαζαν να `χουν αξία
και άλλες που ξέμειναν στη χειραψία
Φτωχοί συγγενείς που σερβίρουν τα έτοιμα
οι λογικοί κι όσοι ζουν με το αίσθημα.
Οι λογικοί κι όσοι ζουν με το αίσθημα
Οι λογικοί κι όσοι ζουν με το αίσθημα...
Όσοι ζουν με το αίσθημα....
Φοβάμαι...πως χάνω το μέτρημα ....



A contagem
Τους ανθρώπους της ζωής μου
κάθισα να τους μετρήσω
τους παρόντες, τους απόντες
κάνα δυο περαστικούς.
Όσους ήρθαν για να μείνουν
όσους έφυγαν πριν γίνουν,
τους κοινόχρηστους, τους ξένους,
τους πολύ προσωπικούς.

Και μου βγαίνουν πάντα λίγοι
ή μου βγαίνουνε πολλοί
κι είναι η μοναξιά που επείγει
ό,τι με μελαγχολεί.
Και μου βγαίνουν πάντα λίγοι
ή μου βγαίνουνε πολλοί
σ’ ένα μέτρημα που ανοίγει
την παλιά μου την πληγή.

Τους ανθρώπους της ζωής μου
θα `θελα να τους κρατήσω...
Τα αγρίμια, τους αγγέλους
και τους πιο κανονικούς.
Όσους άφησαν σημάδι
όσους πήρε το σκοτάδι,
τους εκείνους, τους τυχαίους
τους πολύ προσωπικούς.

Και μου βγαίνουν πάντα λίγοι
ή μου βγαίνουνε πολλοί
κι είναι η μοναξιά που επείγει
ό,τι με μελαγχολεί.
Και μου βγαίνουν πάντα λίγοι
ή μου βγαίνουνε πολλοί
σ’ ένα μέτρημα που ανοίγει
την παλιά μου την πληγή.

Άνθρωποι μόνοι που άφησαν σκόνη
φιλίες και αγάπες που πήραν οι δρόμοι
κλεμμένοι, κρυμμένοι, κρυφά δανεισμένοι
τυχαίοι, γενναίοι, δειλοί, φοβισμένοι
δικοί μου και ξένοι, λαμπροί και θλιμμένοι
σε σχέσεις, σε σπίτια καλά κλειδωμένοι.
Χαρούμενοι, άσχετοι, συνεπιβάτες
Μποέμ καλλιτέχνες, παιδιά με γραβάτες.
Εχθροί μου και φίλοι, μικροί και μεγάλοι
που δίνουν με μέτρο, που κάνουν σπατάλη.
Αγάπες που έμοιαζαν να `χουν αξία
και άλλες που ξέμειναν στη χειραψία
Φτωχοί συγγενείς που σερβίρουν τα έτοιμα
οι λογικοί κι όσοι ζουν με το αίσθημα.
Οι λογικοί κι όσοι ζουν με το αίσθημα
Οι λογικοί κι όσοι ζουν με το αίσθημα...
Όσοι ζουν με το αίσθημα....
Φοβάμαι...πως χάνω το μέτρημα ....
As pessoas da minha vida
Sentei-me e contou
o presente, o ausente
alguns transeuntes.
Aqueles que veio para ficar
aqueles que deixou antes de se tornarem,
os compartilhados, os estranhos,
os muito pessoais.

E eu sempre, pouco os encontro
ou os encontro muito
e é a solidão que é urgente
que é o que me entristece.
E eu sempre pouco os encontro
ou eu os encontro muito
numa contagem que se abre
minha velha ferida.

As pessoas da minha vida
Eu gostaria de manter ...
Os animais selvagens, os anjos
e os mais normais.
Aqueles que deixaram uma marca
aqueles que a escuridão tomou,
as de alguém, os aleatórios
os muito pessoais.

E eu sempre encontrá-los poucos
ou eu encontrá-los muito
e é a solidão que é urgente
que é o que me entristece.
E eu sempre encontrá-los poucos
ou eu encontrá-los muito
numa contagem que se abre
minha velha ferida.

Pessoas sozinhas, que deixaram poeira
amizades e amores que tomaram a estrada
roubado, escondido, secretamente emprestado
aleatório, corajosos, covardes, os assustados
meu povo e estranhos, brilhantes e tristes
nos relacionamentos, nas casas sempre trancada.
Felizes, irrelevantes, passageiros
Artistas boêmios, crianças com laços.
Meus inimigos e amigos, jovens e velhos
que dar com moderação, que os resíduos.
Amores que pareciam de valor
e outros que acabaram em um aperto de mão
Parentes pobres que servem pré-preparados
as lógicas e as que vivem com emoção
as lógicas e as que vivem com emoção
as lógicas e as que vivem com emoção ...
Os que vivem com emoção ....
Eu temo que eu esteja perdendo a contagem ...
   Marco Aurelio Funchal, Marco Aurelio Funchal

Φίλιππος Πλιάτσικας & Ελεωνόρα Ζουγανέλη -Θέλω ακόμα μια βόλτα



Θέλω ακόμα μια βόλτα  
           
Στίχοι:   Φίλιππος Πλιάτσικας
Μουσική:   Φίλιππος Πλιάτσικας
1.         Φίλιππος Πλιάτσικας & Ελεωνόρα Ζουγανέλη                  

Θέλω ακόμα μια βόλτα, έχουμε ζήσει τόσα μαζί.
Θέλω ακόμα μια βόλτα στου Αιγαίου το γλυκό θαλασσί.
Θέλω ακόμα μια βόλτα στης ζωής μας τα μεγάλα γιατί.
Θέλω ακόμα μια βόλτα να κάνουμε μαζί.

Θέλω ακόμα μια στροφή να χορέψουμε μαζί.
Θέλω ακόμα ένα καφέ στο ξημέρωμα στο μπλε.

Θέλω ακόμα μια βόλτα έχουμε ζήσει τόσα μαζί.
Θέλω ακόμα μια βόλτα, να φεύγω μόνη να γυρνάμε μαζί
Θέλω ακόμα μια βόλτα στα μεγάλα μας γιατί.

Θέλω ακόμα μια στροφή να χορέψουμε μαζί.
Θέλω ακόμα ένα καφέ στο ξημέρωμα στο μπλε.


Quero ainda uma volta
Θέλω ακόμα μια βόλτα, έχουμε ζήσει τόσα μαζί.
Θέλω ακόμα μια βόλτα στου Αιγαίου το γλυκό θαλασσί.
Θέλω ακόμα μια βόλτα στης ζωής μας τα μεγάλα γιατί.
Θέλω ακόμα μια βόλτα να κάνουμε μαζί.

Θέλω ακόμα μια στροφή να χορέψουμε μαζί.
Θέλω ακόμα ένα καφέ στο ξημέρωμα στο μπλε.

Θέλω ακόμα μια βόλτα έχουμε ζήσει τόσα μαζί.
Θέλω ακόμα μια βόλτα, να φεύγω μόνη να γυρνάμε μαζί
Θέλω ακόμα μια βόλτα στα μεγάλα μας γιατί.

Θέλω ακόμα μια στροφή να χορέψουμε μαζί.
Θέλω ακόμα ένα καφέ στο ξημέρωμα στο μπλε.
Eu ainda quero um passeio, por isso vivíamos juntos.
Eu ainda quero um passeio no fresco Mar Egeu.
Eu ainda quero uma volta nas nossas vidas grande porquê.
Eu ainda quero um passeio para fazer juntos.

Eu ainda quero uma volta a dançar juntos.
Eu quero outro café ao amanhecer no azul.

Eu ainda quero uma volta assim nós vivemos juntos.
Eu ainda quero uma volta, deixo sozinhos podemos ir junto
Eu ainda quero uma volta em nosso grande porquê.

Eu ainda quero uma volta a dançar juntos.
Eu quero outro café ao amanhecer no azul
   Marco Aurelio Funchal, Marco Aurelio Funchal

Ελεωνόρα Ζουγανέλη - Ως Κι Οι Θάλασσες



Ελεωνόρα Ζουγανέλη - Ως Κι Οι Θάλασσες

Ως κι οι θάλασσες    Προηγούμενη σελίδα
           
Στίχοι: Φωτάκη Ελένη
Μουσική: Μάτσας Μίνωας Β
Ερμηνευτές: Ζουγανέλη Ελεωνόρα

Ασ` το, θα βρω και θ` αγαπήσω
ασ το, μη θες να σ` απαντήσω
πότε και πώς, μαύρο το φως,
πάρ` το πίσω.

Ασ το πια, μου το χάλασες
κι αν το θες, δε φταις,
ήμουν απ` αυτές
που τις διώχνουνε ως κι οι θάλασσες.

Ασ το, χαρας το καρδιοχτύπι,
ασ` το, με μάραναν οι κήποι,
μη ψάχνεις πώς, μαύρο το φως,
να μου λείπει.

Ασ` το πια, μου το χάλασες,
κι αν το θες, δε φταις,
ήμουν απ` αυτές
που διώχνουν ως κι οι θάλασσες.
Ασ` το πια.
Como se a mares Pág






Seja como for, vou encontrar o amor
Seja como for, não quer responder
quando e como, luz negra,
par` volta.

Seja assim, meu mimado,
E se você quiser, não é sua culpa,
Fomos para isto
que se afasta como se os mares.

Deixe a alegria da pulsação do coração,
Seja assim como os jardins,
como não buscar, a luz negra,
me falta.

Seja assim, meu mimado,
E se você quiser, não é sua culpa,
Fomos para isto
que se afasta como se os mares.
Deixe mais.